مثل دست‌های مادرم

اولین ماهیانه را که گرفتم ذوق ‏و‏ شوق زیادی داشتم، حس می‏‌کردم قدم بزرگی در راه آرزوی دیرین و شیرین «ساعت داشتن» برداشته‏‌ام. حالا می‌‏توانستم برنامه‏‌ریزی کنم. چشم به دست و جیب خودم داشتم. می‌‏شد پس‌‏انداز کرد. می‏‌شد چند روزی دندان روی جگر گذاشت و یک‏دفعه چیزی را که قبلاً خریدنش را غیرممکن بود، خرید. برای خریدن ساعت می‌‏بایست هشت ماه تمام تحمل می‏‌کردم و حتی يک قِران هم نمی‏‌بایستی هرز می‌‏رفت. به نظر خیلی راحت می‌‏آمد؛ آن‏قدر راحت که از خوشی قند توی دلم آب می‌‏شد و از هم‏‌اکنون ساعت را مال خود می‏‌پنداشتم.

ولی مگر جور شد؟ دو ماه گذشت، يک ریال هم که پس‏‌انداز نکردم، هيچ، چند روز هم به سر برج مانده آه در بساط نداشتم. هرچه می‏‌کردم جور نمی‏شد. ماهیانه اول که بیشترش رفت بالای تاوان شیشۀ شکسته همسایه؛ يک شوت كج از طرف من، رفتن شتاب‏زده توپ به خانه همسایه و جرینگ!…

ماه دوم هم هی خرج روی خرج آمد. از خریدن توپ و بستنی تا پنهانی رفتن به سینما و دیدن فیلم ترسناك دراکولا و خلاصه… دیناری هم برایم نماند.