سندباد نامه

شاعر کتاب سندبادنامهٔ منظوم، سید عضد یزدی است. این شاعر در قرن هشتم هجری زندگی می‌کرده و هم‌عصر حافظ شیرازی بوده است. عضد یزدی برای خیلی از فارسی‌زبانان حتی شاعران ناشناخته است؛ در حالی که او یکی از شاعران توانای ایران است. متأسفانه اطلاع زیادی از زندگی عضد یزدی در دست نیست. او ظاهراً در سال ۷۱۶ هجری قمری به دنیا آمده و بعد از سال‌های ۷۷۶ از دنیا رفته است. آرامگاه این شاعر، در محلهٔ نرسوباد از توابع یزد است.

یکی بود، یکی نبود. در زمان‏‌های قدیم، سه دوست بودند که با هم زندگی می‏‌کردند. آن‏‌ها دوستی صمیمانه‌‏ای با یکدیگر داشتند. مردم وقتی آن سه دوست را با هم می‏‌دیدند، می‏‌گفتند: «این سه دوست، مثل یک مغز بادام هستند در سه پوست!»هیچ‏کس اسم واقعی این سه دوست صمیمی را نمی‏‌دانست. مردم، آن سه دوست را با نام‏‌های «دوست یکم» و «دوست دوم» و «دوست سوم» صدا می‏‌کردند.

یک روز این سه دوست با هم قرار گذاشتند که دوستی خودشان را تا پایان عمر ادامه دهند و هیچ‏وقت از یکدیگر جدا نشوند. برای آن‏که رشته‌‏ی دوستی‏‌شان روز به روز محکم‏‌تر شود، تصمیم گرفتند در طول یک سال، در خرج و مخارج زندگی با هم شریک باشند. برای همین، صندوقچه‏‌ای تهیه کردند و به خانه آوردند. دستِ برادری به هم دادند و سوگند یاد کردند که مثل سه برادر با هم زندگی کنند و در همه‏‌ی خوشی‏‌ها و ناخوشی‏‌ها کنار یکدیگر باشند. از آن پس، آن سه دوست، درآمد روزانه‏‌ی خود را در صندوقچه می‏‏‌گذاشتند و در آن را می‏‌بستند.

آن سه دوست تصمیم گرفته بودند که آن‏قدر کار کنند و پول در بیاورند تا آن صندوقچه پُر از سکه شود و در پایانِ سال، هر سه در آن سکه‏‌ها شریک باشند؛ بدون آن‏که از هم بپرسند که کدام‏‌ یک بیشتر پول در صندوقچه گذاشته و کدام ‏یک کمتر.