خاله‌های من

زنگ که زدیم مامان فوری در را باز کرد و ما پریدیم توی خانه و شروع کردیم به خواندن شعری که برای خاله‌قدبلنده ساخته بودیم. ما می‌خواندیم و مامان آهسته می‌گفت هیس! هیس! و به اتاق نشیمن اشاره می‌کرد و ما نمی‌فهمیدیم چه می‌گوید.

یک مرتبه خاله‌قدبلنده را دیدیم. پشت میز نشسته بود. از جایش بلند شد و به طرف ما آمد. خیلی عصبانی بود. ما می‌خواستیم فرار کنیم، اما نمی‌شد. آمد و صاف جلوی ما ایستاد. توی چشم‌هایمان نگاه کرد و گفت: «حالا دیگر شما نیم‌وجبی‌ها من را مسخره می‌کنید؟» از عصبانیت داشت می‌لرزید. سما خودش را پشت من قایم کرد. نمی‌دانستم چه‌کار کنم. مامان پرید جلو و گفت: «این‌ها همین‌طوری دارند یک شعر می‌خوانند، منظورشان به شما نیست!»…